Hoi Parma

Na het ontbijt pakken we als een razende onze koffers in. Pas om 20 over 10 staat alles in de auto. Te laat dus en er zijn hier commerciële regels. Gelukkig zeggen ze er niet echt iets van en dus rekenen we de wijn en toeristenbelasting af voordat we nog even een foto van Jeff alleen maken bij zijn olijvenboom. Dan is het tijd om "Nederland" achter te laten en naar Parma te rijden. 

Na zo'n 1.5 uur rijden maken we een stop om olijfolie te kopen. Zoveel smaken hier. Bij de olijfolie met citroen kijken we elkaar aan en weten we genoeg. Deze nemen we niet alleen voor ons zelf mee, maar ook als cadeautje. Verder gaat er nog olijfolie met basilicum mee, een biologische voor salades, een blend en eentje om vlees in te bakken; allen even lekker. Jeff kiest ook nog 3 flesjes wijn uit en met een vermogen aan lekkers verlaten we deze boerderij. 

Op de weg is het inmiddels behoorlijk druk geworden, waardoor we nog 2.5 uur moeten rijden. Daar ik best wel moe ben, doe ik een tukkie van een half uur. Jeff rijdt toch. 

Eenmaal in het hotel boeken we een plekje in de garage en trekken we weer wat spullen uit de auto. Gelukkig kan de wijn blijven staan, de auto staat hier niet in de zon en dat is toch wel een groot voordeel. Daarna treken we snel onze zwemspullen aan, we konden nog net t zwembad voor een uurtje reserveren.

 n het zwembad leren we een Duits/Zuid-Afrikaans gezin kennen. We spelen met een balletje, proberen de kids te verdrinken en dan is het 18.00 uur. Onze zwemtijd en die van hun is op. Ella, de jongste wil graag dat we met hun mee gaan eten. Wij vinden het prima. We spreken om 19.00 uur af in de lobby. We lopen, met vader Thomas voorop naar een restaurant. Eric, hij is pas 11, waarschuwt mij al snel. Vader is fantastisch in kaart lezen en de kans is groot dat we in cirkels gaan lopen. Het duurt niet lang of Eric blijkt gelijk te hebben. We staan na een wandeling van zo'n 8 minuten weer voor ons hotel. Ik zet ook mijn navigatie maar aan en geef Eric hints hoe we moeten lopen. 

Italianen zijn soms echt heel moeilijk. We komen aan bij het restaurant zonder reservering en moeilijk moeilijk, want alles is vol. Ze gaan kijken en we krijgen een tafel toegewezen, welke we uiterlijk 20.45 vrij moeten laten, want gereserveerd. Als we om 21.10 gaan afrekenen zijn nog steeds 6 tafels leeg. Niks geks, zo gaat t altijd in Italië... commercieel zijn ze echt niet slim. Uren een tafel leeg laten voor een reservering. 

Als we terug in het hotel zijn, Thomas heeft onze drankjes etc betaald want hij is morgen jarig, rijden wij nog snel even naar een supermarkt om biertjes te halen. We vervroegen ons ontbijt. Zo kunnen we morgen tegelijkertijd met Thomas, Nadia, Eric en Ella ontbijten en een cadeautje meebrengen. Terug in het hotel is het ook voor ons inmiddels al wel een keer bedtijd.