Maglie, Castro Marina en uhmm viesballetjes

We reden al even rond in Maglie zoekende naar een parkeerplek waar je langer dan een uur mocht staan, todat de hamertjes op het verkeersbord opeens doordrongen. Betekent dat niet, dat t bord alleen geldig is op weekdagen en is het vandaag niet zondag? Even zoeken op google en welja dat klopt. We parkeren de auto en lopen de stad in.

Daar ik bijna altijd naar de wc moet, besluiten we eerst op een terrasje te gaan zitten aan plaza del vino. We delen een typisch Pugliaans gebakje en kijken om ons heen en naar boven. Met enige grote regelmaat trekken er wolken over. Het is bijna fris te noemen hier.

Na ons drankje lopen we wat rond door het stadje. Echt bekoren doet het ons niet. Wel leuk dat we een oude Fiat 500 zien staan, die perfect geparkeerd staat voor een aantal mooie foto's.

We hebben Maglie al snel gezien en rijden dan door naar Castro Marina. Hier is het een stuk drukker en parkeren ook weer betaald. Niet erg, we vinden vrij snel een plekje, al moeten we dan wel even lopen. Ach met al dat lekkere eten hier, is dat niet eens zo'n slecht idee. We lopen naar beneden en komen bij een soort visrestaurant uit, waar we veel goede verhalen over hadden gelezen. We kiezen een mooi plekje, met uitzicht op de zee en bestellen wat te drinken en frietjes met kotsballetjes, uhh ik bedoel viesballe... visballetjes dus. Gewoon niet te hachelen. De plasticverspilling viert hier overigens hoogtij, rietjes verpakt in plastic, een bekertje erbij, verpakt in plastic, ons bestek verpakt in plastic en ga zo maar door. Dit restaurant genaamd Isola del Sole Castro is door ons afgekeurd!!!

Daarna lopen we verder naar beneden, richting het water. Vlakbij het water is het enorm druk. Massa's Italianen die een dagje naar het "strand" zijn. Overal liggen, zitten, staan mensen op de harde stenen, half in de haven, half in het water. Het is weekend en bloedheet. Hier is het gratis vertoeven, hele families zijn bijeengekomen, koelboxen, stoeltjes en enorme parasols en dito voeten mee. Schreeuwend met elkaar praten, typische Italiaanse tafarelen. Wij zijn hier snel weg. We lopen hoog boven de zee en genieten van het geweldige uitzicht. De zee kleurt hier zo mooi. Vijftig tinten blauw.

We lopen langzaam terug en besluiten ergens te lunchen. Het lijkt een beetje op een soort snackbarretje, het is er echter druk en we zien er een familie werken, inclusief oma en opa. We bestellen een rustico, een pizza gemaakt uit laagjes, soort bladerdeed, een pucci, een Pugliaans broodje en een panzerotto. De pucci mocht je zelf aangeven wat je erop wilde. Hélemaal begrepen zijn we niet, want er komt ook nog een bord buffelmozzarella aan. Ach ja, lekker toch.

Met gevulde buikjes lopen we terug naar de auto. Bergopwaarts dit keer. Weet je nog dat we in Oostenrijk de zon vervloekten...
Terug in het appartement nemen we een duik in het zwembad. Daar waren we aan toe. Even lekker zwemmen, afkoelen en ontspannen.

We eten bij Masseria Melcarne, dat betekent dat we even moeten rijden. We komen aan en de lucht is prachtig koraalrood gekleurd. Wat een geluk. We zitten nog maar net of ik zie kans het winkeltje in te gaan, met honing, olijfolie en smeersels kom ik weer naar buiten. We starten het eten met oliebolletjes, best lekker met dit warme weer. Gevolgd door twee soorten pasta, die we natuurlijk delen. Daarna nog een stuk vlees en sluiten af met watermeloen. Jeff krijgt een Limoncello van het huis en vindt deze zo lekker dat hij mij terug de shop in schopt. Helaas ze verkopen geen limoncello. Dan komt de eigenaar aangelopen, zoekt een lege fles en vult deze fles met Limoncello. Cadeautje van het huis. Het eten, de sfeer, helemaal perfect!