Naar de Côte d'Azur

Na het ontbijt pakken we de gehele bende weer in. Wat kan een mens veel meenemen voor 4 weken... en dat niet alleen, langzaamaan wordt het steeds meer. Wat kaasjes van hier, botertje van daar, wijntje hier en in de auto wordt het veel te warm, dus alles moet steeds mee.

Als we alles hebben ingepakt nemen we afscheid van Nathalie, de eigenaar van L'antre d'eux en rijden we naar de Lidl, nog wat pepsi en water inslaan plus wat te eten voor onderweg. Jeff gaat vast tanken en komt er dan achter dat hij al zijn pasjes kwijt is, het is geen vakantie als Jeff niet iets kwijtraakt. We trekken bijna heel de auto leeg, gaan dan maar pinnen met mijn pinpas en sturen Nathalie een berichtje. Het duurt niet lang voordat we een berichtje terug krijgen. Ze heeft het mapje gevonden, plus onze paspoorten. Jeff had die, zonder het te zeggen in het laatje van zijn nachtkastje gelegd. Het is ook altijd hetzelfde met mijn clown. Als je niet oplet is hij zn zonnebril, telefoon, of pasjes kwijt. We lachen erom en zijn blij dat we nog in de buurt zijn, nu kost het niet teveel tijd.

Onderweg lopen we helaas nog tegen wat file aan, waardoor we pas om.m half vijf bij ons volgende verblijf aankomen. We hebben een vrij groot appartementje in een b&b. De keuken is ruim, de badkamer wat krap maar prima en het bed lekker groot. Dankzij onze hangzakken met vakken kunnen we ook in de badkamer al onze rommel kwijt, we hangen de zak gewoon over de deur en kunnen dan toch onze borstels, watjes, zeep etc kwijt.

Als we zijn uitgepakt ploffen we nog even bij het zwembad neer. Het is hier echt heeel erg warm. Even afkoelen is wel een lekker idee. Daarna een snelle douche en naar het restaurant dat we hebben gereserveerd. Hier eten we een prima tonijn en Italiaanse biefstuk. De crème brulee is echt heeeel groot. Zelfs als we die hadden gedeeld hadden we m nooit opgekregen. Het restaurantje zit leuk aan zee en we zien als het donker wordt een knalrode maan bijna de zee in zakken. Een mooi gezicht.

Hierna rijden we terug, we maken het niet al te laat en besluiten een serietje te kijken, dat hebben we al eventjes niet meer gedaan. Wanneer ik mijn nacht insuline moet toedienen kom ik er achter dat ik mijn leren tag, gekregen van Jeff, ben verloren. Hij zit niet meer aan mijn etuitje. Het haakje waarmee deze vastzit is kapot. We rijden terug naar het restaurant, daar zoeken we buiten, het restaurant zelf is al gesloten. Helaas vinden we helemaal niets. Zo is het uiteindelijk nog laat geworden. Morgen rijden we nogmaals terug, hopelijk hebben zij m gevonden...