Groot, groter, grootst

Op naar Stade de France, vandaag zijn we weer vroeg uit de veren. Atletiek begint al om 10 uur en we moeten toch zeker 8 uur in de auto zitten. Uurtje rijden, nog een half uur vanuit de p&r naar het stadion. 

Ons ontbijt bestaat uit een yoghurtje. Het is vandaag een stuk frisser en dus gaan de oranje vestjes ook mee. Eenmaal de auto geparkeerd kopen we nog snel even wat croissantjes en broodjes met chocolade. Het eten in de stadia is vooral burgers en chips. Dit voelt gezonder aan. 

Het kopen van tickets voor het openbaar vervoer is echt weer op zn Frans. De apparaten zijn mega sloom en natuurlijk kun je maar 1 kaartje tegelijk kopen. Dan het afrekenen, je moet je telefoon, I kid you not, 30 seconde tegen de automaat halen, voor je hebt betaald. We zijn dus ruim 10 minuten verder voor we 2 kaartjes hebben. Het is dus maar goed dat de trein elke 5 minuten rijdt. Op het perron is het al een behoorlijke oranjezee. Het is echt ontzettend leuk dat we zo'n opvallende nationale kleur hebben. Vanuit het station is het een makkelijke wandeling naar het stadion. We komen binnen bij zijde A en zitten zelf op R. Het is echt een flinke wandeling van de ene naar de andere kant. We zijn zeker 20 minuten, zo niet langer, onderweg. Eenmaal binnen volgt er weer de wassenneuscontrole. Tas moet open, ze kijken erin maar dat is het. Je mes oid kan prima onderin zitten. De mannen worden gefouilleerd en de vrouwen mogen doorlopen. Alleen in Frankrijk. 

Door het rondlopen hadden we al door dat het stadion gigantisch is, maar eenmaal binnen kijken we echt onze ogen uit. Dit is niet normaal groot. Al zijn de zitplekjes dan weer echt ienimini. Precies plek voor een halve bil. Ben je Nederlander heb je echt pech, benen in je nek :wink:. 

De sfeer is fantastisch en als Femke Bol in actie komt op de 400m horde barst het stadion uit zn voegen. Niet alleen de enorme lading oranjefans juichen of hun leven ervan afhangt, alle atletieksupporters staan op de banken voor haar. 

We besluiten ter plekke om nog tickets te kopen voor de finale. Hier moeten we gewoon bijzijn. 

Vanuit het stadion gaan we naar het TeamNL huis. We pikken iemand op die verdwaald is en nemen haar mee in de metro en tram. Zij werkt daar en voorziet ons van een eerste drankje. We hoopten nog een extra oranje shirtje te kopen, helaas zijn die allemaal al uitverkocht. 

We lunchen met een broodje kroket, hoe kan het ook anders en nemen voor het avondeten een sportburger. Die kroket is prima maar die burger. We snappen waarom de kliko er vol mee ligt.

Jeff houdt ondertussen de gehele tijd de resale website in de gaten, nu we het in onze bol hebben gekregen dat we ook de keirin finale willen zien. We zoeken al dagen en opeens is het raak. Twee tickets. Jeff heeft ze eindelijk te pakken en we kunnen zeggen dat we erbij zijn. De sfeer hier in het TeamNL huis is fantastisch. We kijken met z'n allen naar het mannen hockey, we zien Djokovic olympisch goud winnen en Marianne Vos zilver. In de avond zien we nog atletiek en tegen 10 uur vinden we het genoeg. We wachten de huldiging niet af. Het is nog een flinke reis naar huis. 

We nemen een Uber naar de p&r en vanuit daar gaan we terug naar de b&b. Dat is gelukkig maar een uurtje rijden...