Het leed dat Zadelpijn heet

Half acht, half acht, ja echt half acht was het toen de wekker ging. Corona is niet mijn allerbeste vriendin, sterker nog, van mij mag ze voorgoed verdwijnen, toch is er één kant aan haar die ik erg kon waarderen. De uitslaap kant. In plaats van vroeg uit de veren, douchen, ontbijten, opmaken etc. bleef ik nu dagelijks tot zeker half 9 in mijn bed liggen. Tandenpoetsen, haren kammen en voordat het 9 uur was, zat ik met ontbijt naast mij te werken. Vandaag dus niet. Om half acht ging de wekker. Iets voor 9 uur stapten we in de auto om naar Dalfsen te rijden. Ons onderkomen voor de komende nachten. Omdat het vandaag nog heel mooi weer zou zijn, zijn we vroeg vertrokken.

Om elf uur waren we in Dalfsen. We kregen een rondleiding over het terrein, geitjes, schapen, paarden en ruimte. Wat een heerlijkheid. Daarna de spullen in ons appartementje gezet en toen op de bijbehorende fietsen naar Dalfsen gestapt. Onderweg naar het centrum, een dikke 7 kilometer fietsen, was ik zo blij als een kind. Hier een koe, daar een koe, een schaap, ruimte, groen, gras, wei en dieren. Ik wil verhuizen. Een happy wife is a happy life dus Jeff, je weet het. Ik geloof dat ik wel 100x gezegd heb, hier wil ik wonen.

Op het moment dat we Dalfsen centrum inreden, deed hypo 1 zich voor. Snel naar de Jumbo, chocomel en liga's halen. Daarna even rondgelopen, daglenzen gekocht omdat ik die vergeten was en vervolgens aan de Vecht heerlijk op een terrasje neergeploft. Het windje wat er stond was echt top, goed smeren met zonnebrand maar hier hielden we het wel even uit. We genoten van de lunch en liepen daarna terug naar de fiets.

Even nog een stukje fietsen voordat we terug zouden gaan. We zagen wederom koeien en toen een bordje met ijsbaan. Het weiland waar de ijsbaan zou moeten liggen, hebben we gemist, maar de paddenstoeltjes met Ommen niet. Volgens één van mijn leerlingen zou dat ook echt leuk zijn. We besloten dat 16km helemaal niet ver was en fietsten daar heen. Onderweg gestopt bij koeien voor een heuse fotoshoot en bij de uitkijktoren waar we naar boven klommen. Dat uitzicht! Niet normaal! Zo mooi. Al snel kwam hypo 2 om de hoek kijken. Liga's der in en gaan. De laatste 2 km kregen we pijn in ons gat. Ach, dat zou wel weer over gaan. Nog een hypo, tijd voor een drankje op een terrasje. Wederom aan het water. Al snel verplaatsten we naar de schaduw. Die zon was goed warm. Daarna hebben we het plaatsje even verkend. Het liep al tegen 5 uur. Tijd om plannen voor de terugweg te maken. 25 minuten zou het duren voordat we bij ons huisje waren, of 40 minuten voordat we bij het restaurant waren. We kozen voor de laatste optie en fietsten ruim 12 kilometer naar onze bestemming. Onderweg genoten we van de natuur, we maakten filmpjes met de GoPro en klaagden over ons houten gat. Maar heej, dit was wel de gezondste optie en zo konden we straks een hamburger eten. Zo gezegd zo gedaan. We aten bij Café 1231. Het was hamburgeravond, waardoor je maar 10 euro betaalde voor een hamburger. Niet de beste die we hebben gegeten en ook de frietjes hebben we laten liggen.

Na een kort bezoekje aan de plaatselijke Albert Heijn, we hebben toch ook ontbijt en wat lekkers voor vanavond nodig, stapten we weer op de fiets. Onmiddelijk hadden we spijt van de keuze die we vanmiddag hadden gemaakt. Nog eens 7 kilometer fietsen, op een onbekende fiets, met een kont die echt op alle plekken au deed. Hoe dan? Dat weten we zelf ook nog niet, maar uiteindelijk hebben we het gehaald. Ook al zijn we onderweg wel 2 keer gestopt om onze billen wat rust te geven. Nouja billen, die zijn inmiddels zo plat als wraps!

Je zou kunnen zeggen dat we zadelpijn hebben ontdekt. Gewoon op een stoel zitten gaat niet meer, gelukkig biedt een kussen verlichting. En morgen? Morgen gaat het heel de dag regenen en gaan we dus mooi met de auto op pad. Voor nu, een wijntje met wat kaas en alvast welterusten.