Mexico, here we come... toch?

Moe waren we beiden, maar slapen samen in zo'n klein bedje? Dat was precies een opgave. We konden amper normaal liggen en als we dan eindelijk wegdoezelden, vond mijn diabetesalarm het een goed idee om af te gaan.

Rond de klok van 7 uur begonnen de andere mensen in het hotel al op te staan. Het is hier goed gehorig en deuren hoorden we dan ook constant dicht slaan. Het is maar goed dat vandaag geen actieve dag gaat worden en we waarschijnlijk in het vliegtuig wel wat slaap willen inhalen.

Rond half 10 verlaten we ons hotel, onderweg naar de Underground stoppen we voor een ontbijtje en daarna mogen we een uur op ons gat zitten. Op de luchthaven kunnen we zelf niet inchecken, dat is handig. We mogen wederom in een super lange rij staan, nouja Jeff, want precies op dat moment was mijn diabetes er wel even klaar mee en moest ik dringend gaan zitten.

Eenmaal de rij door, kon ook de grondstewardess ons niet op de vlucht vinden. Belletje naar hier, belletje naar daar, Jeff was gevonden, toen ik nog, uiteindelijk, een uur verder, waren we beiden gevonden en konden we richting security. Hier weer gedoe met mijn sensoren. Wat waren we blij dat we ruim optijd waren vertrokken. Achter de security hadden we nog even tijd voor een drankje en het kopen van een broodje, voordat we konden gaan boarden. Net voor het boarden kwamen we erachter dat mijn vlucht van Mexico naar Madrid er niet meer is. Jeff kon weer gaan bellen met Iberia, zij konden helaas ook niets doen, want hun systeem lag er uit. Achja, in Mexico schijnt de zon vaker dan in Nederland toch? En zo moeilijk is Spaans nou ook weer niet.

In het vliegtuig zitten we echt als sardientjes op en in elkaar. Het vliegtuig hangt nog net niet met duktape aan elkaar, oplaadpunten werken niet of nauwelijks, het geluid is slecht, de raampjes echt bloedheet en de verduisteringsfunctie heeft ook betere tijden gekend. Ach ja, het is maar 10,5 uur vliegen, ook dit overleven we wel weer.

De steward blijkt gelukkig wel een heel aardige man, 2 drankjes, 3 drankjes alles kan en mag. Hij deelt wijntjes en cola light uit alsof het zijn lieve lust is. Wanneer we onze benen gaan strekken babbelt hij er lustig op los. Leuk, gezellig en de beste man heeft duidelijk hart voor zijn werk.

De vlucht lijkt helaas een eeuwigheid te duren, ik kijk Dear Evan Hansen de film. Meteen snap ik waarom iedereen zo lovend is over deze musical. Ik weet één ding zeker, vóór 22 oktober gaan wij nog even naar Londen, dit moet ik zien. De muziek is zooo fantastisch, I like!

Eenmaal geland gaan we door de immigration. Het duurt niet lang, het mannetje achter de balie heeft duidelijk plezier in zijn werk en lacht om ons verblijf adres. Alsof we daar heel de vakantie gaan blijven. Jeff oppert nog dat hij alle adressen wil geven en de man begint hard te lachen. Daarna halen we eerst onze koffers, even schrikken we als we onze koffers niet zien. De mijne ligt nog ergens op de band en die van Jeff staat verstopt tussen honderden andere koffers. Handig joh. Vervolgens proberen we geld te pinnen, het duurt even, een aantal pasjes verder is het eindelijk gelukt. Vervolgens kopen we 2 simkaarten en contacten we de eigenaar van het "hotel" waar we slapen. Hij stuurt zijn zoon om ons op te halen. Wel zo handig.

We hebben een prima kamer, voor een nachtje dan toch, gaan nog even een taco en quasadille eten aan de overkant van straat en gaan dan lekker slapen. We zijn uitgeput. Morgen is alweer een lange dag, dan gaan we om 10.00 uur met de bus naar Oaxaca.