Regen, een wereldkampioen en inbrekers

Als we in dit hotel 4 weken zouden zitten, kwamen we als tientonners terug. Het ontbijt hier is waanzinnig. Verse wafels, heel veel fruit, een eierstation waar ze bakken wat je wilt hebben, verse broodjes, stokbroden, gewoon brood, croissantjes, cakesjes, ontelbaar veel soorten yoghurt, musli, vis, kazen, worsten echt zoveel, het is niet voor te stellen.

We hebben het ons goed laten smaken. Jeff werd helemaal blij van het eierstation, ik ben losgegaan op de wafels, de meloen en de croissantjes. Ja meerdere, maar het waren dan ook kleintjes.

Na het ontbijt zijn we gaan douchen en toen even in de auto gestapt om naar de andere kant van de Geiranger te rijden en vanaf daar het uitzicht te bekijken. We zijn nog even verder gereden om wat watervallen te bekijken totdat we in de wolken terecht kwamen. Een teken om om te keren en terug te gaan naar het hotel. We hadden in een restaurantje gereserveerd, maar daar er 2 cruiseschepen in het dorp lagen, leek het ons heel sterk dat er eerder plek zou zijn. We hebben een klein uurtje overbrugt in de kamer en zijn daarna terug naar het dorp gereden.

Het leek wel of er een paar blikken sardientjes waren open getrokken, echt het krioelde hier van de mensen. Je moet je bedenken dat er ongeveer 200 mensen hier heel het jaar door in het dorp wonen en er per cruiseschip gemiddeld 3000 mensen het dorp bezoeken. Druk dus. Bij Brasserie Posten hadden we een lekker ruim tafeltje. Buiten stond een gigantische rij, maar daar konden wij zo omheen lopen, het voordeel van een reservering. We deelden een hamburger en een pizza omdat we weer eens niet konden kiezen. Dit dorp is helaas erg gericht op toeristen, wat betekent dat er nergens Pepsi te krijgen is en ik het moet doen met cola zero. Ik vind Pepsi Max toch echt wel lekkerder en op de meeste plekken in Noorwegen wordt er Pepsi Max geschonken. Overigens schenken ze nergens gewone Pepsi. Wel weer Coca Cola.

Nog zoiets opvallends, er rijden hier echt miljoenen Toyota Rav4's rond. Het is werkelijk waar de auto die wij het meest zien rondrijden. Grappig, in Nederland zien we die toch veel minder en is een Yaris of Aygo veel gebruikelijker, die hebben we hier nog niet gezien.

Na het lunchen hebben we nog even rondgekeken in het stadje, ik wil graag een Dale of Norway trui kopen, maar dan wel in de juiste maat en kleur die ik mooi vind. Het is een zoektochtje, hier was het in iedergeval veel te duur. Echte toeristenprijzen. Daar doen we het niet voor. Minder leuk was dat er een vrouw op straat lag, die ze aan het reanimeren waren. We hoorden dat ze een hartinfarct had en konden zien dat haar ogen weggedraaid waren en haar lippen paars waren. Niet fijn.

Terug in het hotel, het regende echt flink door, hebben we wat wielrennen gekeken en Lincoln Laywer uitgespeeld. We verzinnen voor morgen wel weer iets nieuws. Daarna zijn we gaan eten in het restaurant. Hier hebben we het baanwielrennen op ons mobieltje aangezet, daar we wel wilden zien hoe Harrie Lavreysen wereldkampioen zou worden. Hij plaatste zich voor de finale en daar er flink wat tijd tussen zou zitten, besloten we na het eten de finale op de kamer op de laptop te gaan kijken.

Hij was nog maar net op de baan, geloof ons het gaat reuze snel, toen onze deurbel ging. Wij kijken, was het Ilona of we de herrie hoorden. Ja die hoorden we. Wat het kon zijn, het kwam uit ons huis. We hadden geen idee. Ondertussen zagen we dat de Harrie wederom wereldkampioen werd en besloten we Hans en Corine te bellen. Wellicht kwam het van de waterontharder en zij hebben hetzelfde merk. Het bleek inderdaad om de waterontharder te gaan, deze had zout nodig. We hoorden dat ook Andre er ondertussen bij was gekomen. Hij naar de zolder om daar een zak zout te gaan halen. Arme buurman, die zakken wegen 25kg.

Ondertussen was de internetverbinding verbroken en belde Jeff met Ilona en ik met Hans. Er kwam toch een hard gepiep door onze telefoontjes heen, we kregen er de slappe lach van. Steeds harder en harder. T is maar goed dat de buren dat niet konden horen, zij werden al hoor en dol van onze piepjes. Volgende keer als we op vakantie gaan, controleren we eerst even de zoutbak, zodat we de buren niet ''pesten'' met ons gepiep. Sorry lieve buurtjes, 2 september zetten we de barbecue voor jullie aan.