Snorkelen

Vanmorgen ging de wekker weer eens vroeg. We zouden gaan hiken, eerst prachtige uitzichten hebben en daarna genieten op een strandje. We vertrokken om 5 voor 9 en dus zaten we om even na achten al aan het ontbijt. Na een ontbijtje liepen we naar de ingang van het resort waar we werden opgehaald.

We vertrokken met 8 mensen. De taxirit duurde welgeteld 2 minuten en was dus dikke onzin, dat hadden we prima kunnen lopen. Daarna begon de klim, we klommen over rotsen, stenen, trappetjes, hoge smalle weggetjes en verloren heel wat vocht. Zweten jongen, zelfs bij mij liep het in straaltjes naar beneden. Na ruim een uur zagen we de zee. Genoten we van een prachtig uitzicht, maakten we wat foto's en liepen we verder. Een kwartier later kwamen we aan bij een klein strandje (Anse Major). Geheel tussen de rotsen. Blauwe zee zoals je alleen op plaatjes ziet, wit zand en palmbomen. Super mooi. Tijd om af te koelen, te zwemmen en foto's maken. Anderhalf uur later gingen we per watertaxi terug naar het hotel.

Het ritje met de watertaxi was nog flink lang. We kwamen om 5 voor 1 aan. Sanja, iemand uit Servië wonend in Noorwegen, had ons verteld dat er om 1 uur snorkelen was en of we meegingen (zij had in tegenstelling tot ons bij aankomst een rondleiding gehad en een blad met allemaal dingen die je hier kon doen). Zo gezegd zo gedaan. We zagen een heleboel zebravisjes, wat blauwe visjes en oranje, maar helaas geen schildpadden. Ik riep naar Jeff dat ik terug ging, ik voelde een hypo opkomen en wilde snel het water uit. Eenmaal het water uit ben ik bij t zwembad in de schaduw iets gaan eten. Toen Jeff terug kwam was hij in paniek. Hjj was mij kwijt. Hij dacht dat ik had geroepen we gaan terug en toen ging de groep ook langzaam weer terug naar de kust.

Ik zag wel wat mensen voorbij rennen maar sloeg daar weinig acht op, er wordt wel vaker gerend hier. Totdat iemand van het management mij aansprak of ik Mrs Van Doorn was. My husband was looking for me and very worried. Ik gaf aan dat ik m ging zoeken en mijn mobiel mee had, zodat hij mij kon bereiken. Ik vond m al snel op het strand. De opluchting was te lezen op zijn gezichtje. Hij knuffelde mij ongeveer dood (had ie alsnog een begrafenis kunnen regelen), t arme binkie.

Daarna hebben we samen wat gedronken, patatjes gegeten en zijn we naar de kamer terug gegaan. Hier hebben we ons opgefrist en omgekleed om uit eten te gaan. We liepen via het strand naar La Plage. Een restaurant iets verder op. Het bleek waar, we waren al gewaarschuwd, op de Seychellen werken niet de beste koks. Dit was een van de betere restaurants hier en de kwaliteit staat gelijk aan dat van een berenrestaurant. Wat dat betreft kunnen ze hier nog veel verbeteren. Het eten in bijvoorbeeld Vietnam en Italië is echt vele malen lekkerder dan hier. Toch genieten we. Voor we t weten is het alweer voorbij. De tijd lijkt hier veel sneller te gaan dan in Zuid-Afrika.

Na t eten liepen we naar huis en zijn we vroeg onder de wol gekropen. We waren op. Wel met heel veel foto's van de zonsondergang rijker. Morgen zal Jeff wel last van zn enkels hebben, teveel gedaan vandaag.