Adembenemend uitzicht

Vanmorgen werden we voor het laatst wakker in Misurina, vanmiddag rijden we namelijk naar ons volgende onderkomen. Voordat we dat doen genieten we nog van een heerlijk ontbijtje en pakken we onze spullen. De kleding e.d. zetten we alvast in de auto en de koelkast en make-up laten we achter in het hotel. We gaan deze morgen namelijk lago di Misurina van bovenaf bekijken.

We wandelen rustig richting de kabelbaan, kopen daar kaartjes en stappen in. Ik vond het doodeng, zit je daar los in een stoeltje, totdat we zagen dat je nog een beugel omlaag kon trekken. Blond zijn we beiden he. In 9 minuten ga je naar boven. We genieten van de rust en van het uitzicht. Boven maken we wat foto's, laten we ons op de foto zetten en genieten daarna van het uitzicht met een drankje, wat in tegenstelling tot de kabelbaan echt niet duur is. Daarna wandelen we een stukje, hebben we een nog mooier uitzicht en keren dan weer terug bij de hutte. Durven we de stijle beklimming aan? Na nog een toiletstop gaan we het proberen.

Het eerste stukje gaat goed, daarna is Jeff zo lief om mij wat te helpen door te duwen. Zo gaat het makkelijker. Neemt niet weg dat het een beklimming is waarop ik doodsangsten uitsta. Smal "weggetje" leegte naast je en wegglijdende steentjes onder je. Je zou van minder bang worden. Eenmaal boven is het uitzicht nog spectaculairder! Wat mooi! Dit is GENIETEN. Er zijn vriendelijke Polen die een aantal foto's van ons maken en daarna zijn we er alleen. We genieten van de rust.

De weg naar beneden is minder rustig. Nog enger dan naar boven, nog voordat we halverwege zijn ga ik op mijn billen zitten en ga ik zo verder naar beneden. Jeff vindt het maar onzin, maar de keren dat ik hem door zie glijden, slaat mijn hart toch wat slagen over. Als het stijlste gedeelte voorbij is, sta ik weer op en loop ik de rest terug.

Bij de hutte nemen we nog een drankje en gaat Jeff voor een STUK chocoladetaart doordrenkt in de alcohol. Het smaakt m goed. De weg naar beneden met de kabelbaan is nog vele malen indrukwekkender. Wat mooi zeg, vol zicht op het meer, het meer wat je steeds dichterbij ziet komen en een stukje van de Drei Zinnen. Negen minuten later zijn we beneden en lopen we terug naar het hotel. Hier halen we onze spullen op, pakken we de auto in en vertrekken we.

Onderweg maken we een korte stop voor een lunch en dan rijden we verder. Om 15.15 uur denken we bij het huisje te zijn. Dit blijkt niet te kloppen. De man die open doet, is bekend met de fout van google maps en stuurt ons iets verder door. Vanaf daar zullen we bordjes gaan zien. De weg naar dit huisje vond ik al geen pretje, maar de weg die we nu moeten volgen. Mijn hemel! Als we maar geen tegenligger tegen komen, want dat kan niet. De weg is net breed genoeg voor 1 auto en onder ons ligt de afgrond. Jeff vindt het wel best, ik daarentegen. Ik hou de hoop dat dat nu komt omdat we bij een ander huisje aankwamen en we dus een andere route moeten rijden.

Bij aankomst blijkt dit niet het geval. Het adres op de website klopt niet en zo is alles 25 minuten verder weg dan gedacht. Het huisje wat we geboekt hebben, blijken we ook niet te krijgen en zo hebben we in plaats van 3 balkonnen er maar 1. Is er geen tv en de wifi ook niet optimaal. Vanaf het balkon hebben we wel weer zicht op de Drei Zinnen.

Nadat we onze spullen hebben uitgepakt rijden we het enge weggetje weer af. Er moeten boodschappen gedaan worden. Het is een dik half uur rijden naar de supermarkt en dus zorgen we ervoor dat we voor minimaal 2 dagen eten hebben. Overmorgen willen we naar Bozen gaan en dan kunnen we vast het eea meebrengen. Met de boodschappen op zak rijden we terug. Daarna koken we een pasta welke we met een wijntje op het balkon opeten. De Drei Zinnen op de achtergrond doen ons genieten.

's Avonds kijken we een filmpje en bespreken we de locatie, morgen gaan we nog eens kijken of we wel tot en met de 30ste hier blijven, of dat we eerder gaan kijken naar een andere locatie.