What the trip

Het was een lange nacht, op dat moment wisten wij nog niet dat de dag nog veeel langer zou gaan duren.

De bus vertrok stipt op tijd. Omdat we platino hadden geboekt, mochten we plaatsen zoeken in de lounge. Hier konden we gratis drankjes pakken, Jeff nam nog een koffie en ik voor de zekerheid een flesje pepsi, wellicht handig voor vannacht met een hypo. Bij het instappen konden we nogmaals een drankje pakken. We hadden deze duurdere bus geboekt, omdat je een kussen en kleed zou krijgen, nou die hebben we dus nooit gezien, helaas. Net als de wifi, die heeft ook geen seconde gewerkt.

Gelukkig waren we beiden flink moe en had ik nog een klein oud kleedje mee. Hierdoor kon ik, samen met mijn vliegtuigkussen, toch redelijk slapen. Ook Jeff was binnen enkele luttele seconde vertrokken. Tuurlijk werden we zo nu en dan beiden even wakker, een hobbel in de weg, stoppen bij een tolpoortje of geluiden van anderen om ons heen. Toch hebben we behoorlijk geslapen. Een uur eerder dan gepland, kwamen we aan op het busstation. Het was even wachten op de koffers om daarna het busstation uit te lopen. Direct werden we eigenlijk opgelicht. Een mannetje gooide onze koffers op zijn steekwagentje en bracht ons naar schimmige taxichauffeurs. Daar gaven we aan dat we naar de nieuwe luchthaven moesten en eerst naar een hotel wilden. Moeilijk moeilijk moeilijk, ze wisten een beter hotel (2000 pesos voor een paar uurtjes) en die luchthaven was heel duur en ver. Uiteindelijk heb ik de bagagedrager 50 pesos gegeven, dat waren er 40 teveel, maar ik had niet kleiner. Begon meneer nog te zeiken om meer ook. Ik denk dat hij heel snel door had dat ie weg moest wezen, omdat ik anders eigenhandig zijn ballen in zn bek had geduwd en zn kop in zn anus. Opflikkeren, ga je moeder pesten.

We liepen met alle bagage weer terug, troffen een aardige vrouw die wel kleingeld en dus toiletgeld had voor mij en daarna hebben we een Uber besteld. Dit duurde best even. 2 keer annuleerde de Uber Chauffeur, de 3e kwam wel opdagen, maar was de meest luie ever. Uit zn stoel komen om te helpen met de koffers? Waarom zou hij? Met zn dikke lijf bleef hij heerlijk op zn plek zitten.

In een klein uur reden we naar de luchthaven, waar we al om 8 uur waren. Pas om 16.20 uur zouden we vliegen en dus moesten we ons hier lang vermaken.

De luchthaven is gloednieuw, wat meteen betekende dat er nog geen winkeltje of restaurantje aanwezig was. Enkel een Starbucks. Hier dan maar koffie en chocolademelk gehaald, plus een croissantje. Vervolgens zijn we buiten gaan zitten in het zonnetje, nu kon dat nog. 1,5 uur later was het daar al te warm voor.

Ondertussen besloten we dat we al het reizen beu waren en we onze route gingen omgooien. Palenque gaan we skippen, Bacalar halen we naar voren en daarna eindigen we nogmaals met onze luie reet op het strand. De huurauto is dan ook niet meer nodig, kunnen we het mooi doen met de bus.

We zochten een nieuw hotel, keken naar busverbindingen en wachtten tot we een ons wogen. Uiteindelijk werd dat zelfs een half ons, want natuurlijk had t vliegtuig weer eens 2 uur vertraging. We bezochten nog een iniminimuseumpje wat wel open was en kochten na de security een soort empanadas. Kosten geen drol en waren nog lekker ook. Wat een bof! Mag ook weleens niet?

Daarna hebben we kunnen wachten tot t vliegtuig kwam. Er trok nog even een keiharde regenbui voorbij en daarna konden we al bijna aan board. We hadden namelijk prioritypasses en dus mochten we als eerste t vliegtuig in... aan het eind van de vlucht blijkt dat ze rij voor rij het vliegtuig legen en natuurlijk zitten wij achterin. Jeff heeft direct de stoelen voor de terugweg omgeboekt naar stoelen vooraan. Dat lang opgesloten blijven zitten gaan we niet nog een keer doen.

Eenmaal uit het vliegtuig is het tijd om de bagage te halen. Meteen buiten, we kregen een klap in ons gezicht van de warmte, het vliegveld staat onze privechauffeur klaar om ons naar het hotel te rijden een ritje van 2.,5 uur. Hij geeft aan dat er ook een tolweg is, welke 200 pesos kost maar wel 35 minuten sneller is. Het is al 21.00 uur en we zijn moe, we vertrokken immers al 22 uur geleden uit ons hotel en dus besloten we dat te doen. De chauffeur noemde zichzelf Speedy Gonzales en dat hebben we gemerkt. De idioot reed heel de weg 150 a 160km per uur. Op wegen die in Nederland al lang afgekeurd zouden zijn en ook bij wegwerkzaamheden waar je eigenlijk naar 50 mag rijden. Heel lekker zaten we dus niet. Zelfs Jeff vond het onverantwoord en onprettig.

Eenmaal in het hotel, allemaal kleine hutjes, hebben we eerst de airco aangezet. Die verzengende hitte is echt even wennen. In Oaxaca liep Jeff standaard in een lange broek en droeg ik een vest. Veel te koud anders en hier is het bloedje heet. Echt een enorm verschil. Na een half uurtje is de kamer voldoende afgekoeld en zijn wij inmiddels weer schoon, een douche was best prettig. Tijd om te gaan slapen, vanaf morgen zijn wij als het goed is, eilanders.