Strand

De blog heeft even op zich laten wachten, maar daar hadden we heel goede redenen voor. We waren niet al te laat wakker, even wat eten in het bloedhete Chiquila en daarna terug om ons naar de haven te laten brengen. Een loopje van normaal 10 a 12 minuten, maar in deze hitte, met koffers, op een hobbelige, onverharde weg was een taxi voor 50 pesos geen onnodige luxe. In de haven kochten we tickets voor 220 pesos per persoon, moesten we een klein half uurtje wachten en daarna konden we overvaren.

Het eiland is autovrij, maar barst wel van de golfkarretjes. Voor 100 pesos word je dan naar je hotel gebracht. Dikke prima, we moesten naar de andere kant van het eiland en hier is zo goed als enkel zand. Zie je ons al gaan met onze koffers? Precies, ik ook niet.

Bij het hotel aangekomen bleek onze kamer al klaar. Hoe onwijs fijn! Spullen in de kamer gooien, bikini en zwembroek aantrekken, even naar t uitzicht kijken (en een foto maken om de mensen thuis via Instagram jaloers te maken) en dan als de wiedeweerga naar het strand. We moesten wel 5 stappen lopen, konden ons handdoekje neerleggen en zo de warme zee inlopen. Dat was een vreemde gewaarwording. Het water is hier net zo warm als het badwater thuis. De zee is ook heel ondiep, je kunt lekker ver het water inlopen.

We eindigen deze dag bij Olivers Steakhouse, heerlijke hamburgers hebben ze hier en die frietjes, serieus! Eindelijk lekker eten!

Opvallend, ook hier doet men aan handdoekje leggen, alle bedjes zijn bezet, terwijl er overal staat en gezegd wordt dat het niet mag. De volgende ochtend is bijna alles al bezet en er is geen mens in velden of wegen te zien. Het is nog niet eens 8 uur. We zijn de enigen op t strand, de rest ligt vast nog op bed, enkel een handdoekje neergelegd en dan weer weg. Stom! Morgen maar vroeg naar t strand, we willen best graag wat schaduw.

We zijn eigenlijk heel de dag op t strand, beetje in de zee aan het hangen, boekjes lezen, beetje op de telefoon klooien en plannen wijzigen. We zijn het reizen best zat, Palenque is er uit, de huurauto weg en we besluiten om een dag langer hier te blijven en een dag korter naar Vallodolid te gaan. Vandaag maken we een timewarp van de zonsondergang en heel veel foto's. Echt zo mooi hier! Hierdoor is het al bijna 9 uur voordat we gaan eten en dus kiezen we nogmaals voor Olivets steakhouse. Fijn om niet te hoeven nadenken.

De volgende ochtend horen we in het Nederlands een verjaardagsliedje terwijl we in de zee dobberen. Wanneer we teruglopen naar ons bedje feliciteren we de mensen en raken we in gesprek. Dorris en Rob zijn samen met hun zoons Tom en Bas van 20 en 24 in Mexico. We spenderen de dag met elkaar. Drankjes, hapjes, kletsen, ideeën uitwisselen; super gezellig. De jongens willen vanavond graag een hamburger en dus vertellen we ze over Olivers. De dag was zo gezellig, dat er besloten wordt dat wij meegaan naar Olivers, dat is 3 op een rij. Het wordt een lange en gezellige avond en Rob en Dorris zijn zo lief om ons op dit etentje te trakteren. We hebben een heerlijke avond gehad, gelachen om de 2 branieschoppers, die naast hun studie ook al succesvol bedrijfjes oprichten en hebben ook veel reiservaringen op kunnen doen.

De volgende ochtend ontbijten we met Dorris en Rob, daarna vertrekken zij van het eiland en genieten wij weer van een dagje aan het strand. Beter wordt het niet. Veel Amerikanen gaan weg, er komen leuke Canadezen voor terug en het handdoekje leggen is ook meteen voorbij. De Canadezen zijn 5 dagen weg zonder hun kinderen en vertellen ons dat Isla Mujeres een soort Salou is, vol Amerikanen die vooral drinken en hun tieten showen. Dat het daarnaast een heel duur eiland is en zij ons niet aanraden daar heen te gaan... hier gaan we over nadenken.

Ondertussen genieten we zo erg hier op Holbox dat we naast die extra dag er over denken om nogmaals terug te keren. We vragen wat de opties zijn en de prijs en gaan er over nadenken. In de avond zoeken we een restaurantje, we zijn wat vroeg en het halve eiland over gewandeld voordat we besluiten om voor een pizza en pasta te gaan. Lekkere pizza zelfs, de pasta was helaas overgaar.

Onze laatste dag op het eiland is niet anders dan de andere, we luieren op ons bedje. Lachen wederom om het meisje dat luidroepend “EMPANADAS, EMPANADAS” empanadas verkoopt en kopen deze ook dit keer weer. Ze smaken echt zeer goed. We nemen ze niet voor niets al voor de tweede dag. Een van de werknemers van ons hotel, La Palapa, verwijst ons naar 2 tentjes verderop waar een Nederlander een tentje runt. Volgens hem is het daar leuk en lekker. De sapjes zijn er inderdaad erg lekker. De eigenaar een echte op de borst (waarvan het borstbaar overigens vol zat met chips) slaande Nederlander. Wat een grapjas.

Eten doen we bij Casa de asadores Martín [e-38] Santos. Hier hebben ze heerlijke bief de lomo. Lekker zeg! Na t eten zoeken we mooi ons bedje op, we zijn moe, de beentjes rusteloos. We komen Falcundo, de smoothiemaker nog tegen, hij is al vrij. We kletsen wat en als we er achter komen wat hij per dag verdient... schrikken we wel. 333 Pesos per dag, voor 10 uur en dat 6 dagen per week. Zijn huur alleen al is 8000 pesos, wat hij gelukkig kan delen met zijn vriendin. We geven hem alvast een flinke fooi, zodat hij dit niet hoeft te delen. Hij is verreweg de meest vriendelijke van al het personeel.

De volgende ochtend genieten we van ons laatste ontbijtje hier, voor even dan, over een weekje komen we terug om nog 4 dagen aan het strand te hangen en 1 dagje actiever te doen. Vervolgens plonzen we in de zee en daarna pakken we onze spullen. De koffers kunnen in een warm hok staan en de medicijnen mogen bij de Canadezen op de kamer, zodat we die ook na vandaag nog kunnen gebruiken. Airco is er enkel in de hotelkamers zelf namelijk. Tot even over 14.00 uur hangen we aan het strand, dan gaan we douchen bij de buitendouche, trekken we droge kleding aan, betalen we de rekening en laten we een golfkarretje voorkomen. De planning is om de boot van 15.30 uur te hebben, de bus gaat om 16.30 uur, maar we halen de boot van 15.00 uur echt net.

Aan de overkant van het eiland doen we een drankje en kopen we wat te eten en te drinken voor in de bus. We nemen plek op onze plekjes en zitten meer dan prima. In tegenstelling tot wat we veelal lezen, vinden wij de ADO-bussen helemaal geen vrieskisten. We kijken de film die wordt uitgezonden, totdat de chauffeur moet pissen. Hij gaat de bus uit en zet de film uit en wanneer hij terugkomt, zet ie doodleuk een andere film aan. Mexicanen....

Aangekomen in Vallodolid heeft Jeff al voor een taxi gezorgd, die ons naar Hotel Zentik brengt. Hier krijgen we een welkomstdrankje en daarna worden we naar onze ruime, grote kamer gebracht. Binnen 5 minuten ziet het er hier uit als 1 grote zwijnenstal (zijn wij goed in), haha. Daarna verkennen we het resort.

We eten in het hotel zelf en gaan dan snel terug naar de kamer. Slapen is alles wat ik nog wil.